شمیم سبز

                                             خدای قشنگم ؛
تو خودت می دانی این قلم خیلی کوچکتر از آن است که به توصیف چشم های تو بپردازد .

                                      و این زبان ناتوان تر از آن است که به تنزیه حضور تو بنشیند .              
                                                        تو خود همه چیز را خیلی خوب می دانی ...
 

                   

من حتی گلدانهای روی پله های خانه ات را هم یادم نرفته است . و آن بالش های گرد نرم را ، و تلفن قدیمی ات را .
من حتی ،‌بوی گرم آن خانه ی عزیز را به یاد دارم ... 
              و عینکت را هم .
راستی ،‌ هنوز هم گاهی ، عینکت را با ظرافت و وسواسی بی نظیر از لای آن پارچه سفید در می آورم و به چشمم می زنم ...
               هنوز هم ،‌ عینکت خیلی برای من بزرگ است ...
                    گمانم خیلی طول بکشد که من اندازه ی تو بزرگ شوم ...

سکوت و بود و سکوت
       که از پیاله ی لبهایمان تراوش کرد
            و حیرتی که ز اعماق جان تو رویید
                و حس تازه ی خوبی به قلب من خندید
                           و چشم من به فریبی دل تو را دزدید
سکوت بود و سکوت
       که از هیاهوی دلدادگی شکست و سپس
                   طنین فکند در آن لحظه های شور انگیز
                                                        صدای تند نفس
                                                     صدای تند نفس های سرد بی تابی ...
و من چو سربازی ،
که در نبرد سکوتش دلی به غارت برد
        به چشم های خودم افتخار می کردم!
           

مادری دل خسته
زیر لب بهر عزیز دل خود می گوید :
یا علی ، گریه چرا؟
سر خود بالا گیر
غصه هایت کرده ،  قلب زهرا را پیر
خاک عالم به سرم!
دست های تو و بند و زنجیر؟ 
فاتح بدر و حنین !
پدر شیرْ دل ناز حسین!  اشک چرا؟
همه ی هستی من
به فدای گل لبخند شما
سر خود را مگذار
این چنین بر دیوار
در ره عشق چه قابل دارد ، درد میخ و مسمار؟
 روی اگر از تو گرفتم آقا
بهر آرام دل و جان شماست
ورنه جز چشم جهان بین شما
محرمی نیست به رخسار کبود زهرا
محرمی نیست بر این فاطمه ی خسته ی مست تنها ...

 

نشسته است . دستش را گذاشته زیر چانه اش و خودکار را در دست دیگر می چرخاند ، بیخودی . فقط کافیست خودکارش را بگذارد روی ورق ، یک عالم حرف است که روان می شود . ولی نمی گذارد . دلش می خواهد یک کمی با خودش بجنگد . دلش می خواهد یک کمی ننویسد . خودکار را فقط توی دستش می گرداند. گاهی هم سرش را می گذارد روی میز و چشم هایش را می بندد . تصاویر ، مقابل دیدگانش راه می روند . هر تصویر که رد می شود یک عالم حرف هجوم می آورند سمت خودکار ، و دست ها را وادار به نوشتن می کنند . او ولی ، به زحمت خودکار را از ورق دور می کند . دلش نمی خواهد بنویسد . دلش می خواهد فقط بنشیند ...
همه جا تاریک است . سکوت آرامی اتاق را در بر گرفته . تصاویر ، هم چنان مقابل دیدگانش راه می روند . خودکار را پرتاب می کند گوشه ی اتاق . تصاویر ، همچنان مقابل دیدگانش راه می روند .
تصاویر هم چنان مقابل دیدگانش راه می روند ‍‍‍؛ گاهی آرام ،‏گاهی تند . گاهی واضح ، گاهی مات . گاهی سیاه گاهی سرخ .گاهی... با عبور بعضی تصاویر ، دو طرف سرش تیر می کشد و ابرو ها ، بی اختیار گره می خورند .
تصویر یک جفت ابروی گره خورده راه می افتند مقابل دیدگان . چشم هایش را باز می کند ، تصویر ابرو ها بی حرکت ایستاده است . اگر برق چشم ها نبود محال بود بتوان توی آن تاریکی گره ابروان را تشخیص داد .
لبخند می زند ، دست هایش را می برد سمت پیشانی . دستی روی ابروها می کشد ... و اخم ها باز می شوند .
کاش همیشه همین طور بود .
کاش اخم ها همیشه به این راحتی باز می شدند .
با روشنایی کمی که سوسو می زند حوالی صورت ،‏ می شود لب هایی را دید که آرام می نشینند وسط پیشانی ...
چشم هایش را می بندد . تصاویر ، هم چنان مقابل دیدگانش راه می روند .
دوباره ، خودکار می چرخد توی دست هایش . و دوباره یک عالم حرف هجوم می آورند سمت خودکار ... :
آهای پیشانی بلند! ... آهای...

صدا صدا صدا ... و تنها صداست که می ماند ...

(معلم عزیزم ! روزت مبارک!)

یک روز این قلم ، فقط حیران و سرگردان میان انگشتان ما می گشت ، بی هدف.
این تو بودی که قلم های ما را از این بی هدفی نجات دادی.
" آب " اولین واژه ای بود که ما بر خطوط پرخاطره ی دفتر هایمان حک کردیم . آب، زلال محض...
آدم گاهی چه بی دلیل دلش تنگ می شود که با دستخط کودکانه عبارات  کلاس اولش را تکرار کند :
آب ، آب ،‌آب ... بابا آب داد ... بابا آب ، نداد ... بابا آب نداشت که بدهد . عمو رفت که آب بیاورد ...
ای وای !‏ یکی بگیرد این قلم را ... یکی جلوی این قلم را بگیرد ...

رسم است همیشه ، که شب آخر فاطمیه را از تو بخوانند ، از تو بگویند ؛ عباس.
امشب ، شب توست . امشب تاسوعاست .
سفره ی فاطمیه را که مادر با دست های شکسته پهن کرده ، پسر امشب با دست های بریده جمع می کند .
امشب تاسوعاست .
این روز ها اگر چشم های فاطمه کم سو شده ، عباس دیدگانش را تقدیم حسین کرده ...
اگر دست فاطمه شکسته ، دستهای اباالفضل بریده ...
قامت زهرا اگر مثل ماه هلال شده ، قامت ماه بنی هاشم روی زمین تکه تکه شده ...
اگر ...
یکی از همین روز ها توی کوچه ها سیلی بر صورت فاطمه می زنند ، روز دگر تازیانه بر روی رقیه ، رقیه ی بی عمو.
امروز اگر درِ خانه آتش می گیرد ، فردا قرار است دشمن چشم عباس را دور ببیند و آتش به خیمه ها بزند ...
...
امشب شب توست . اصلا ، هر شب شب توست عباس .
دلهایمان خوش است که یکی از همین جمعه ها مهدی منتقم می آید و اباالفضلی می جنگد و انتقام حرمت ها و پهلو ها و دست ها و بازوهای شکسته را می گیرد
امشب ، سفره ی فاطمیه را که مادر با دست های شکسته پهن کرده ، پسر با دست های بریده جمع می کند ...

طوفان عشق آمد و در هاله ای ز شور
پاییز قلب مرده ی من را بهار کرد
برق نگاه وحشی صیاد ماهری  
آمد تمام زندگی ام را دچار کرد

روزی ز کلبه ی دل دیوانه ام گذشت
مهتابی از اهالی میخانه ی بهشت
افسون چشم های غمینم دلش ربود
با دیده روی صفحه ی قلبم چنین نوشت ‌:

بی معرفت مباش که در من یزید عشق
اهل نظر معامله با آشنا کنند
بگذر به کوی میکده تا زمره ی حضور
اوقات خود ز بهر تو صرف دعا کنند *

گفتم که اشک و شعر و دل و جان فدای تو
قلبم هماره سمت تو نزدیک می شود
خورشید چشم منتظرم، نازنین ترین
بی نور دیدگان تو تاریک می شود

هنگام بی قراری و آشفتگی و عشق
من با خیال روی تو آرام می شوم
ایام هجر یاد شما می کنم عزیز
در انتظار کوی تو آرام می شوم ...

 

 

* : حافظ

طوفان عشق آمد و در هاله ای ز شور
پاییز قلب مرده ی من را بهار کرد
برق نگاه وحشی صیاد ماهری  
آمد تمام زندگی ام را دچار کرد