شمیم سبز

رسم است همیشه ، که شب آخر فاطمیه را از تو بخوانند ، از تو بگویند ؛ عباس.
امشب ، شب توست . امشب تاسوعاست .
سفره ی فاطمیه را که مادر با دست های شکسته پهن کرده ، پسر امشب با دست های بریده جمع می کند .
امشب تاسوعاست .
این روز ها اگر چشم های فاطمه کم سو شده ، عباس دیدگانش را تقدیم حسین کرده ...
اگر دست فاطمه شکسته ، دستهای اباالفضل بریده ...
قامت زهرا اگر مثل ماه هلال شده ، قامت ماه بنی هاشم روی زمین تکه تکه شده ...
اگر ...
یکی از همین روز ها توی کوچه ها سیلی بر صورت فاطمه می زنند ، روز دگر تازیانه بر روی رقیه ، رقیه ی بی عمو.
امروز اگر درِ خانه آتش می گیرد ، فردا قرار است دشمن چشم عباس را دور ببیند و آتش به خیمه ها بزند ...
...
امشب شب توست . اصلا ، هر شب شب توست عباس .
دلهایمان خوش است که یکی از همین جمعه ها مهدی منتقم می آید و اباالفضلی می جنگد و انتقام حرمت ها و پهلو ها و دست ها و بازوهای شکسته را می گیرد
امشب ، سفره ی فاطمیه را که مادر با دست های شکسته پهن کرده ، پسر با دست های بریده جمع می کند ...