شمیم سبز

سکوت و بود و سکوت
       که از پیاله ی لبهایمان تراوش کرد
            و حیرتی که ز اعماق جان تو رویید
                و حس تازه ی خوبی به قلب من خندید
                           و چشم من به فریبی دل تو را دزدید
سکوت بود و سکوت
       که از هیاهوی دلدادگی شکست و سپس
                   طنین فکند در آن لحظه های شور انگیز
                                                        صدای تند نفس
                                                     صدای تند نفس های سرد بی تابی ...
و من چو سربازی ،
که در نبرد سکوتش دلی به غارت برد
        به چشم های خودم افتخار می کردم!