شمیم سبز

رفتی برادر؟! پس دل بی قرار زینب چی؟
لحظه ی آخرین بوسه ای که از گلوی نازنین تو ستاندم ، بار ها و بارها تو ذهن غمگینم تکرار می شود .
سودای سر تو از سرم بیرون نمی رود برادر .
کاش زینب کربلا نبود ؛ کاش از بالای تل شاهد بریده شدن رگهای تو نبود ، کاش زینب اصلا نبود .
تمام امید من ! تو که محاسنت را به خون خضاب می کردی ، موهای من سپید و سپید تر می شد.
سنگ که به پیشانی تو می خورد ، پیشانی من تیر می کشید . تیر که در سینه ی تو فرو می رفت ؛ سینه ی من آتش می گرفت . نیزه ها که بر تن تو فرود می آمدند ، نفس من بند می آمد. چوب خیزران که بر لب تو کوبیده می شد لب های من می سوخت ...
رفتی حسین من ؟ پس زینب چی ؟ ...
دوباره چشم هام از خستگی گریه ، خسته و بی حال می شوند .بوی سیب گیسوی تو می پیچد در مشام من . عطرت آنقدر خنک است که دل سوخته و داغ من را تازه می کند .
و صدای نازنین تو توی گوشم طنین می افکند،
 اُخَیَّ اِلَیَّ . . .
جانم فدای تو ! یک بار دیگر صدایم کن ، برادر!  . . .   

دست کشید رو سرم . گفت : موهات آشفته شده اند .
گفتم : دلم بیشتر .
دست گذاشت رو دلم . که دل آشفته ام را هم سامان دهد ، به خیال خودش .
دستش را گرفتم . گفتم : دست رو دلم نگذار ...

یوسف دنیای کوچکم ! جایت خالی بود ، پیراهنت را قایم کردم تو صندوقچه ، که عطرش نپرد. که عطرش را باد ندزدد . تکیه دادم به دیوار اتاق و صندوق را تو بغلم گرفتم . دلم را انگار مدام کسی قلقلک می داد تا یک کمی در صندوقچه را باز کنم و تو را بو بکشم . حیف ، می ترسیدم رایحه ات زود تمام شود .
سرم را گذاشتم روی صندوق ، و دلم خواست که جای پیراهنت ، خودت را می آوردم این جا زندانی می کردم ، آن وقت هر لحظه قلبم بی قراری ات را می کرد تو را از صندوق بیرون می آوردم و سیر تماشا می کردم .
اشکی که می چکد را با گوشه ی آستینم پاک می کنم ... دلم طاقت نمی آورد ، دیوانه وار در صندوق را باز می کنم و پیرهنت را می گیرم تو آغوشم . پیراهنت را می کشم روی سرم و با تمام وجودم استشمام می کنم.
 عزیز شهر قلبم ! جایت خالی بود ، وقتی که بوی لباست را عمیق نفس کشیدم ...
خوابم برد شاید ، شاید هم از عطر تو بیهوش شدم... نمیدانم ... فقط چشم هایم را که باز کردم ، بوی تو از پیراهن رفته بود  . . . 
       

دلم خواب می خواهد ،
 می خواهم به قدر لحظه هایی که دویده ام ،
 بخوابم .

بچه تر که بودم ، یاهو  را ، " یا   هو " معنی می کردم همیشه .
حالا نمیدانم چرا یاهو که می گویند ، یاد yahoo   می افتم و، یاد ایمیل هام ...
 

...
ای فریااااااد...

الآن که زمستان شده ، باید زمستانه ی اخوان را می گذاشتم .
گاهی ولی دل آدم ،وقت و مناسبت نمی شناسد ...

گنجشک ، خودش را –به زحمت- کشیده بود گوشه ی دیوار .
داشت پر پر میزد و ، جان می داد ...

یکی می کوبد بر پنجره ی پیشانی ام . محکم و محکم و محکم . دورابرو ها و چشم هام سرخ می شود . تمام صورتم درد می گیرد .
بغضم در می آید . از صبح در به در جزوه ی قرآنم را دنبال می گردم . پیدا نمی کنم . از پیدا کردنش نا امید شده ام ،" نا امید شده ام ". زنگ ناهار و نماز که تمام می شود ، دومین جزوه ی قرآنم هم گم شده . جزوه ی قرآن بغل دستیم هم .  بیخود وسایلم را بیرون می ریزم ، "پوشه هام را بی هدف ورق میزنم" و الکی  می گردم که جزوه های قرآن را پیدا کنم . هوار می زنم :
- بچه هااااا ! چرا بی اجازه جزوه های قرآنمون رو بر میدارید ؟ چرا ...؟جزوه ی قرآنم کامل بود ، فردا ازش امتحان داریم .حالا چه خاکی ... ؟
انگشتم را فشار می دهم رو پیشونیم ، آنجا که خیلی می سوزد . اشکم در آمد . یکی دیوانگی و خرابی من را که می بیند سرم را بغل می کند ، که دلداری دهد . چند دقیقه بعد ، دوباره چشم های بغض کرده ام را که می بیند ، می خواهد بگوید : چه مرگت ...؟ اما حرفش را می خورد و می گوید : چی شده ؟
احساس می کنم الآن از داغی منفجر می شوم . دفعه ی قبلی که پوشه ام را بی هدف ورق زده بودم ، یادم می آید .
جزوه ی قرآن بهانه است که من این همه گر بگیرم . چون وقتی جزوه ی خودم و بغل دستیم را تو کلاس اول ب ای ها پیدا می کنم ، باز هم ابرو ها و پیشانیم می سوزد .
رم کرده ام ، وحشی شده ام ، خیلی . افسار اسب رم کرده ی درونم را دست می گیرم ، خودم را کنترل می کنم . دارم می میرم ، ولی الکی می خندم . شوخی می کنم . وانمود می کنم خوبم . آنقدر وانمود که چند لحظه خودم را فراموش می کنم .این روز ها زیاد وانمود می کنم . متنفرم از این کار .
 تو سرویس سرم را می گذارم رو کیفم ؛ می خوابم . سرم را تکیه می دهم به پنجره ، می خوابم .سرم را می گذارم رو پای بغل دستیم ، می خوابم .  خوابم اما خیلی نمی برد.
میرسم خانه . در اتاقم را با پا باز می کنم و خودم را- بی آنکه لباس هام را در بیاورم - با چادر پرت می کنم رو تخت .
چند دقیقه بیهوده می گذرد . به زحمت بلند می شوم ،مقنعه و  مانتویم را در نمی آورم ، که می کَنم .بالشم را از رو تخت بر میدارم و می گذارم زمین . رو زمین می خوابم . پتو را هم می کشم رو خودم، رو سرم  . خوابم می برد ، آیا؟ نه ، می میرم .
از حال می روم ، بیهوش می شوم.
بیدار که می شوم ، بهتر شده ام .
به نیمایی که دوستش ندارم اقتدا می کنم ، و به تقلید از  "یکی دارد که دست و پای دائم میزند درآب " ، می گویم :" روزگار  دارد که ساز مخالف می زند با من . "

آخرش هم می نویسم : "شب عاشقان بیدل ، چه شبی دراز باشد " من که هر شبم ، شب یلداست . بارانی هم هست .
 

اسمش را می گذارم جرقه .
درست مثل جرقه بود ، تو دل بی حال و داغون و خسته ی من .

و الشمر جالس على صدرک ...
سر را می برد ،
از قفا .
یعنی تا آخرین لحظه ،
که سر از تن جدا می شود ،
امام جان دارد .

 یکی اما، بر تل ایستاده است و نگاه می کند.

یعنی ،
هر رگ امام که بریده می شود ،
زینب دارد می بیند  ، 
یکی چشم هایش را بگیرد  ...
زینب الآن می میرد ...