اي مرغ سحر عشق ز پروانه بيامووووز ... کان سوخته جان را شد و آواز نيامد ... اين مدعيان در طلبش بي خبرانند ... کان را که خبر شد ... خبري باز ... نيامد / لا به لاي تستاي ادبيات اين بيت تو يکي از گزينه ها نگاه عاقل اندر سفيهي بهم انداخت و در حالي که سرش رو به نشانه ي تاسف تکون مي داد بهم فهموند که بايد عشق از پروانه بياموزم :(

دعا كن دلم ،‏بوي باران بگيرد ...

آخه بد بختي اينه که من حتي اينجوري ام نيستم که تو مي گي ! من هيچ دفتر خصوصي ندارم و هيچ شعري هم ندارم که برا دل خودم - خصوصي- گفته باشم ... و بعد از سرودن هر شعر به طرز وحشيانه اي دنبال يه نفر مي گردم که شعرمو براش بخونم ... و تا يه سي چل دفعه شعرمو برا بقيه نخونم آروم نمي گيرم ... بعدشم کلي کولي بازي در ميارم و از شعري که گفتم - حتي اگه خيلي هم بي خود و سطح پايين باشه- تعريف مي کنم و ذوق مرگ ميشم ... يه همچين آدم بي جنبه اي ام من !