آره نامرد ، رفت ! و هر چي زانو زدم و پاچه ي شلوار مردونه شو ملتمسانه گرفتم و در حالي که اشک تو چشام حلقه زده بود بهش گفتم : منصور !من بي تو مي مي رم . هيچ اثري در قلب سنگيش نکرد ... عين يه بوفالوي بي احساس پاچه ي شلوارشو از دستم کشيد و ته کفششو با صورتم تميز کرد ! بعد من در حالي که عاشقانه به کف کثيف کفش بي ريختش نيگا مي کردم ، اين شعرو خوندم : قربون موي بنفشت اي مرد ! کف کفشت ، کف کفشت اي مرد ! ... نه پو اشتباه نکن . موهاش بنفش نبود . محض قافيه نوشتم بنفش ... آره ديگه ... رفت و منو با يه قاب عکس خاک گرفته تنها گذاشت !