همين‌که روز بر آن دشت، طرحي از شب ريخت
هزار کوه مصيبت به دوش زينب ريخت
نظاره کرد چو «شمس الشموسِ»‌بي‌سر را
به گوش گوش فلک، ناله ناله يا رب ريخت

.

.

.

آخرشم ... :

اگر هميشه ببارند ابرهاي جهان
نمي‌رسند به آن اشک‌ها که زينب ريخت