شمیم سبز

پیرکی لال سحرگاه به طفلی الکن

می شنیدم که همی راند بدین نوع سخن:

کای زِ زُلفت صُ صُ صُبحم شا شا شام تاریک

وی ز چِهرت شا شا شامم صُ صُ صُبح روشن

تِ تِ تِریاکیم و بی شَ شَ شَهد لَ لَبت

صَ صَ صَبر و تا تا تابم بِرَ رَفت از تَ تَ تَن

طفل گفتا: مَ مَ مَن را تُ تُو تقلید مکن

گُ گُ گُم شو زِ بَرم ای کَ کَ کَمتر زِ زَ زَن

می می خواهی مُ مُ مُشتی به کَ کَلّت بزنم

که بیفتد مَ مَ مَغزت می میان دَ دَهن

پیر گفتا که وَ وَلله مَ مَعلوم است این

که بِزادَم من بیچاره زِ مادر الکن

مَ مَ مَن هم گُ گُ گُنگم مِ مِثل تُ تُ تُو

تُ تُ تُو هم گُ گُ گُنگی مِ مِ مِثل مَ مَ مَن

 

 

قاآنی