شمیم سبز

شبیه نیلوفر، دراز می کشم روی آرامش ابر
و سعی می کنم تا آن جا که ریه ام گنجایش دارد،
عطر تو را توی سینه ی کوچکم، توی دل تنگ و قلب خرابم ذخیره کنم.
بعد چشم هام را تا ابد ببندم و خاطره های خوش بوی تو را بو بکشم، گل یاس قشنگ من !
رمق شاعری و قلم زدن ندارم. همه ی انرژیم را از بدنم جمع می کنم و تقدیم می کنم به تو که بخندی. آخ که خنده های تو چه جانی به همه ی عالم می دهد. نبینم غصه ات را . همیشه بخندی. همیشه پسته ی سرباز باشد لب های اناری ات .
یک کمی هم به دور ها نگاه کن . یک کمی هم به من .