شمیم سبز

این باد سرد که در سکوت نیمه شبی این چنین پرده ی اتاق را کنار میزند و مثل سیلی بر صورتم کوبیده می شود ، جشم های خسته ام را باز می کند.از سرما توی خودم جمع می شوم .
چشم هایم را که می بندم  ، عطر تو در تمام اتاق می پیچد . می آیی و پتو را آهسته می کشی روی من . مبادا که این هوای سرد ، مریض کندم . سرم را نوازش می کنی و ... بی صدا میروی .
از این به بعد ، هر شب پتو را از رویم پس می زنم ... به هوای تو .