شايد وقتش رسيده که بدانيم " نام آن کبوتر که از دلهاي ما پر زد و رفت ايمان بود ... "
عنوانِ پست و متنِ پست : از آن پارادوکس هاي تأمل برانگيز .
: چرا من اين همه کوچک هستم که منتظرِ آمدنِ "او"يي باشم که نمي دانم کيست و فقط مي دانم که در صدايش و نفسش و دلش با ماست ... ؟
پاسخ من به اين پست جز اين نيست :
من منتظرِ خودم نمي مانم . مي کوووشم باشد که بيابمش !