تسبیح بود و پاره شد و دانه دانه شد
کرشمه ها و تلاقی نگاه ها و تپیدن قلب ها و ......
اشک ها و گریه ها و شیون ها و ضجه ها و.........
...........و حسین با علی ذکر گفت ، نه ! اصلا علی را تسبیح کرد .... علی را انگار پرستید .....
و بعد ..........
خدای عشق وارد میدان شد ....
شمشیر زد و شمشیر زد ........
و دوباره تسبیح نور و خدای شور ...............وداع عشق ، وداع نور ،وداع داغ ،وداع شور
و دوباره میدان جنگ حضور گام های محکم اسب علی را حس کرد ، و تن زمین لرزید .........
و دشمن فهمید که این علی فرزند همان فاتح خیبر است ..... و فرزند همان رسول عشق و امید ....
................................................................
و طعنه ها و فریاد ها به عمر سعد ملعون که :
ما را فرستاده ای با جنگ با پیامبر ؟
این همان پیامبر است به خدا !
من با همین چشمان پیامبر را دیده ام ... خودش است ...
آری به خدا همان است ...
آری .........
...............................................................
و این پیامبر خدا دوباره شروع کرد به شمشیر زدن....
اما این بار دیگر می خواست برود .....
آغوش شهادت را بیش از این باز نگذارد ....
خدا را معطل نکند ......................
و حسین دید که شیرازه ی قرآن باز شد و صفحات کتاب عشق تکه تکه و پاره پاره ....
و بار دیگر داغ رحلت رسول برای حسین تازه شد .....
و دانست که هم اکنون یزید و یزیدیان در سقیفه ی بنی ساعده توطئه می کنند .........شمشیر تیز می کنند ،دسیسه می کنند ...
و همان گونه که با رفتن رسول علی تنها ماند ،
اینک با رفتن علی حسین تنها می ماند ...................
و قرار است این ماجرای شهادت خورشید و سکوت ماه تا آمدن مهدی ادامه یابد ......
و منتقم ، اتقام این اعضای عربا عربای علی اکبر را بگیرد ....
به خدا اگر بهانه ی ظهور مهدی نبود حسین دق می کرد به خاطر پاره شدن این تسبیح .....
چه بی انصافند این یزیدیان .....
آخر با علی کاری کرده اند که حسین بیم دارد از دست زدن به اکبرش.
می ترسد دانه دانه شود .......
دانه دانه تر .......