شمیم سبز

در نظربازی ما بی خبران حیرانند
من چنین ام که نمودم، دگر ایشان دانند
زیر لب دارم آواز می خوانم . هوا خوب و خنک است . من پر از هوای پروازم . با انگشت نبض نازک گردنم را لمس می کنم . می خندم . فکر می کنم .
عاقلان نقطه ی پرگار وجودند، ولی
عشق داند که در دایره سرگردانند
یک دستم روی میز دارد سیاه مشق می کند اسم تو را . خیالم دارد به بزرگ شدن می اندیشد . به شکستن همه ی جام های لبالب و سر سپردن پیش دامان خود خود ساقی ات!
عهد ما با لب شیرین دهنان بست خدا
ما همه بنده و این قوم خداوندانند
من کوچکم ، در مقابل بزرگی حضور تو . و سنگم ، پیش محبت دلسوزانه ی تو . سرافکنده و شرمسارم ، در برابر مهربانی شکوهمند تو .
آه آری ! این منم . تشنه ، خسته ، نگران و ... بد .
دست های پر از خالی مرا ، تو اگر محکم نفشاری
و انگشت های پژمرده ی مرا ، تو اگر لا به لای انگشت های خودت فرو نبری
من این همه حیرت و تنهایی و بی طاقتی را توی بغل کی بریزم ؟
مفلسانیم و هوای می و مطرب داریم
آه اگر خرقه ی پشمین به گرو نستانند

دارم آواز می خوانم .