شمیم سبز

هاله ی سبز معطری ، از لبخند خسته ی بانو میتراود و پخش می شود در فضای غمگین اتاق.
با دست های نحیف کبود بی رمقش ، چادر نماز را بر سر زینب می کند و دست های کوچکش را نوازش می کند.  نگاه محزون مادر به نگاه تار دختر ،گره می خورد.
-کاش گره هیچ وقت باز نشود.
این نماز های آخر را ، با چه دل شکسته ای کنار هم می خوانند...