شمیم سبز

بر مصرع ناقابل من یک نظری کن

بر کوچه ی اشعار دوباره گذری کن

رخساره ی خود را ز من مست نپوشان

یک جمعه بیا بهر دلم پرده دری کن

 

یک جمعه بیا مرهم زخم دل و جان باش

یک جمعه قرار دل این دل نگران باش

یک جمعه دگر ناز نکن نازترینم

از پرده درآ ،رخ بنما ، روی عیان باش

 

ای ماه شب تار ، چه شد وعده ی دیدار؟

خون گشت ز هجران تو این دیده ی بیدار

از عاشق سرمست که دارد طلب صبر؟

من منتظرم ، منتظر غمزه ی دلدار...