نمي توانستم، ديگر نمي توانستم
صداي پايم از انکار راه بر مي خاست
و ياسم از صبوري روحم وسيع تر شده بود
و آن بهار و آن وهم سبزرنگ
که بر دريچه گذر داشت با دلم مي گفت:

نگاه کن!
تو هيچ گاه پيش نرفتي
تو فرو رفتي!