رهيمي! اولا اگه دقت کني مي بيني که همه اغذيه فروشيا بازن. دوما کسي از يه فنچ توقع روزه گرفتن نداره. لا يکلف الله نفسا الا وسعها!

خب نظرت چيه درباره ي اين که برم بهش پيشنهاد سينما بدم. اين جوري حال جفتمون جا مياد. بعدشم ميريم با هم پيتزا مي خوريم ، اگه حوصله مون گرفت پارکم مي ريم... پو من پيتزا مي خوام .

آفرين پو. ازت راضي ام. هر چند دير مي خونيش. ولي ازت راضي ام.

و نمي تونيم با نه تا خواهر برادر ديگه مون جيک جيک جيغ جيغي بکنيم. و بيايم پيش جسيکا و ازش بخوايم ما رو بخوره .

پو، ولي ما فنچ نيستيم ، و اين يه اتفاق دردناکه . نيست؟

چرا، ولي نه به اندازه ي بي اهميتي به اون مقاله هه .

:))

من از يادآوري شون، يه چيزي... فراتر از لبخند.... رو لبم مي شينه :)) يه خنده ي عميق ... تا بناگوش....و دلم مي خواد دوباره برگردم ب اون اردوي برفي و بخونم: آن روزها رفتند ... آن روزهاي برفي خاموش ...! راهنمايي يه هواي خنکِ خيلي خوبي داشت ... آقاي کاکاوند مي گفت حسرت به گذشته از خصلت هاي رمانتي سيسمه .... فکر کنم ما کلا آدماي رمانتيکي هستيم ... آخه اين روزا آدامس سقزم حتي، برا من نوستالژيک شده ... پولي هم که از دلتنگي گربه ي مدرسه شون افسردگي گرفته ...

سلام ، ممنون

آن روزها رفتند....

:( ...