شاعر ميگه :‏مي خزند آرام روي دفترم ،دستهايم فارغ از افسون شعر ،ياد مي آرم كه در دستان من ،روزگاري شعله ميزد خون شعر،خاك ميخواند مرا هر دم به خويش، مي رسند از ره كه در خاكم نهند،آه شايد عاشقانم نيمه شب ،گل به روي گور غمناكم نهند ،بعد من ناگه به يكسو مي روند، پرده هاي تيره دنياي من ،چشمهاي ناشناسي مي خزند، روي كاغذها و دفترهاي من ،در اتاق كوچكم پا مي نهد ،بعد من با ياد من بيگانه اي ،در بر آينه مي ماند به جاي ،تار مويي نقش دستي شانه اي،... فكر كن !