سلامي!

نگار دست و پاي کوچکم را با زنجير بسته اند ، محکم .
اينجا نيستم . در يک دنياي ديگر سير مي کنم . پاهايم را روي زمين نمي گذارم ، روي هوا مي گذارم .

قشنگ بود هدي!

چي شدي عزيزم؟!

نكنه اون روزم داشتي توي راهروي دبيران گريه مي كردي و من نفهميدم؟!